نمایشگاه ها › ميكائيل رحماني
27 May 2011 - 11 Jun 2011

حضور خوش خیم

برخلاف گذشته که من برای بازی کردن چیزی نداشتم امروزه هرآنچه که می توان تصور کرد یکباره برای بازی و مصرف کودکان ارائه می شود. فضا مملو از شخصیت هایی شده است تا کودکان با آنها بازی و شاید هم زندگی کنند تا همچون کودکی من تنها به سر نبرند. من در کودکی حالات بزرگترها را در بازی هایم تکرار می کردم، اما کودکان حالاتی را تکرار می کنند، که کمتر آشنا هستند، حالات شخصیت هایی در "گیم های" کامپیوتری که هنگام بازی در کوچه و خانه با آنها همبازی می شوند.  
برو منم میام دنبالت، مواظب باش حمله نکنن، تا من میام. باید اسلحه زیادی بردارم. 
اونا یک قلعه  کنار مدرسه ساختن،آر پي جي هم بیار.
کودکان شخصیت ها را در زندگی خود به پیش می برند. آنها را به اتاق خود راه می دهند، در کنارشان می جنگند، می خندند و گریه می کنند. و خیلی ظریفتر به تقلید و تکرار ژست ها، حرکات چشم و دستانشان می پردازند. 
کودکان اطراف من وقتی فضای ذهنی خود را نقاشی می کنند، هرچه که دوست دارند و گاهی هم آنچه دوست ندارند می کشند. وقتی نقاشی کودکان را نگاه می کنم، انگار طراحی شده تا افرادی از گیم های کامپیوتری در آن حضور پیدا کنند. انگار کودکان دوست دارند که فضا را برای حضور آنها مهیا کنند.

توجه : من در طی سفرهای مختلف در شهرهای کردستان همزمان با جمع آوری نقاشی کودک از مکان های مربوط به کودکان و دانش آموزان (مدارس، مهدهای کودک، پارک ها)عکاسی کرده ام. عکس های زمینه از همین مکان هاست.

میکائیل رحمانی
اردیبهشت ماه 1390